viernes, 29 de junio de 2007

Desde Vigo para Vigo


(...)como la fiesta se había terminado nos fuimos a la parada del autobús (cualquiera camina veinte minutos cuesta arriba después de tantas horas...). Aunque estábamos a finales de junio, hacía un curisquito que tiraba pa atrás, así que caminábamos encogiditos como ovillos. Casi nadie hablaba y M. no paraba de hacerle fotos a la ciudad, pues la luz era perfecta. Pero casi nadie hablaba.
Era una sensación extrañísima... Realmente volveremos, pero pasará mucho tiempo antes de que eso ocurra. Pasarán muchas cosas (buenas y malas), viajaremosaprenderemosreiremoscomprenderemosy,sobretodo, CRECEREMOS.

Entonces apareció B. con esa forma de caminar tan característica que tiene. "¡Qué pasa tropa!" es como nos suele saludar. A veces nos cabrea, a veces nos anima, a veces nos da cabezazos y a veces nos hace cosquillas. Se te echará de menos.

Pobre Ai. qué cansancio que tenía encima. Se sentó en el escalón e ipso facto se puso a roncar. "Cuando llegue el Vitrasa despertadme." Me encantó cuando nos dijo que "tenía las pupilas más dilatadas que una plaza de toros." Se pasaba por F41 y me pedía la DS. Qué malo es el vicio...

En cuanto a Al. se le cerraban los ojitos, había sido una noche realmente agotadora (y es que cantar canciones de Dan-Up no es moco de pavo). Creo que se puso un poco triste porque al final no fuimos a todos esos sitios que prometimos que visitaríamos. Ha pasado otra vez... Lo siento. Algún día. Y nos pondremos muy felices. :*

M. no paraba de hacer fotos, era como un hechizo. Los edificios del centro estaban muy raros en aquel momento. Siempre recordaré su época blandita en que se emocionaba con detalles que la hacían chiquitita chiquitita y se le ponían los ojos vidriosos. Entrañabilidad.

En cuanto a mí... No sé qué decir. Estaba un poco abrumada. No sabía muy bien qué sentir ni cómo. No era muy consciente de lo que estaba pasando, así que preferí mirar todas esas cosas y disfrutarlas. Éramos una panda de pringaos tiradísimos en un escaparate intentando seguir vivos, pero era una imagen genial.
Cosas de la luz, supongo.

5 comentarios:

Anónimo dijo...

:_(

shit. eu quero que sigamos sendo esa panda de pringaos que a monta a saco no vitri, que pide 4 sándwich completos os domingos pola noite, que canta dr. Zaius, que intercala palmas (ou non), que bebe disciclín para afoga-las penas, que ensucia alfombras ata extremos insospeitados, que se rie da Jenny (y del Kevin), que escribe notas en ascensores, que fai tortillas de arroz, que rouba servilleteros de cafeterías universitarias (e cunchas), que canta Molotov coas ventanas do coche baixadas de todo e sen importarlle o que digan os viandantes, que ... en fin. creo que son demasiadísimos recordos, demasiadas anécdotas e demasiados momentos (frikis na súa maior parte xD) como para que non vos bote de menos a todos e cada un de vos.

aaaaaaaaaaaaai!

:*********************



(oe-oe-oe, el hambre y la sed los calma DanUp!!)

Anónimo dijo...

:____________

:*

Miguel González dijo...

La madrugada no tiene corazón...

Anónimo dijo...

:(

Os echo de menos

:__(

Anónimo dijo...

Qué bonito. En 4º volveremos con más historias.