
Y no hay un día en que me levante y no me diga "¿Pero qué te pasa, mujer? Si tú no eres así y lo sabes. ¿Cuál es tu desdicha?
Lo gracioso es que le he dedicado con todo mi esmero millones de jaquecas para pillar al ser despiadado que se adueña de mi humor.
En cuanto a opiniones: unos dicen que estoy agobiada, otros que estoy enamorada, otros no dicen nada. ¿Y qué digo yo?
Yo no sé qué decir.
Pero no te creas que todo es negativo. He conseguido encontrar un remedio milagroso contra el llamado "baixón" y es la música festiva (sí FESTIVA). De saltar y no respirar del cansancio. Y aunque tan sólo sea moméntaneo es bastante eficaz.
Al fin encuentro mis minutos de gloriosa paz.
4 comentarios:
Yo también estoy así pero porque me he dado cuenta de muchas cosas que ya no quiero cambiar.
Ponte bien. Besos
Los cambios, aunque sean para mejor, siempre te hacen sentir un poquito mal, pero con el paso del tiempo compensan :D
Ponte muy bien tú también!
Cállate armosa! Cómo deprimirse escoitando as virguerías folclórico-musiquiles de "boniem"?
=D
Non son a persoa máis indicada do mundo para dar ánimos (creo que todas e todos sabemos pourquoi), pero non estaría nada mal que puxeses un espantallo para que se piren as paranoias mentais e non volvan nunca máis (dígoo porque son como corvos).
:*********************************
(Texto extraído from "La Prespipedia Online")
animo mullereeeee
Publicar un comentario